- ۱۰ دی ۹۰ ، ۲۱:۰۲
دامون
وب شخصی
- نظر در تو می کنم ای بامداد
که با همه ی جمع چه تنها نشسته ای!
- تنها نشسته ام؟
نه
که تنها فارغ از من و از ما نشسته ایم.
□
- نظر در تو می کنم ای بامداد
که چه ویران نشسته ای!
- ویران؟
ویران نشسته ام؟
آری،
و به چشم اندازِ امید آبادِ خویش می نگرم.
□
-نظر در تو می کنم ای بامداد، که تنها نشسته ای
کنارِ دریچه ی خُردت.
-آسمان ِ من
آری
سخت تنگ چشمانه به قالب آمد.
□
-نظر در تو می کنم ای بامداد، که اندُه گنانه نشسته ای
کنارِ دریچه ی خُردی که بر آفاقِ مغربی می گشاید.
- من و خورشید را هنوز
امیدِ دیداری هست،
هر چند روزِ من
آری
به پایان ِ خویش نزدیک می شود.
□
- نظر در تو می کنم ای بامداد...
1348
احمد شاملو، مرثیه های خاک و شکفتن در مه، انتشارات نگاه، 1384، ص23
«فریدون»، این تویی؟ یا نقش دیوار
نه رنگ است این که بر رخسار داری
ز سیمای غم انگیز تو پیداست
که در سینه دلی بیمار داری
*
خطوط دفتر پیشانی تو
حکایت گوی روحی دردمند است
نگاه گرم و جاندار تو اکنون
نگاه آهویی سر در کمند است
*
چرا دیگر در این چشمان خاموش
نمی بینم نشاطی از جوانی؟
نگاه بی فروغ و بی زبانت
نمی خندد به روی زندگانی
*
تو را زان مشت و بازوی توانا
چه غیر از استخوان و پوست مانده؟
اگر هم نیمه جانی هست باقی
به عشق و آرزوی دوست مانده
*
مکن پنهان، ز رخسارت هویداست
که شب را تا سحر بیدار بودی
تو را عشق این چنین بر باد داده
مگر از زندگی بیزار بودی؟
*
هوای دلبری داری و شک نیست
که تیر عشق بر جانت نشسته
دل شیدای تو پیوسته با دوست
به عشق دوست از عالم گسسته
*
تو را گر عشق جان تازه بخشی
شرار رنج ها بال و پرت سوخت
و گر با ناامیدی پنجه کردی
غمی دیگر به نوعی دیگرت سوخت
*
تو می گویی بلای جان عاشق
شب هجران و غم های فراق است؟
ولی چشمان بی تاب تو گوید
بلای جان عاشق اشتیاق است
*
تو را چشمان این آیینه بی شک
هزاران بار با لبخند دیده
و گر صد ناروا کردی تحمل
کم و بیش از جهان خرسند دیده
*
چرا با محنت و غم خو گرفتی
چرا از یاد بردی خویشتن را؟
به روی تو در شادی گشوده ست
رها کن دامن رنج و محن را
*
ز فرط بیقراری می کشم آه
دلم از درد هجران در فشار است
نمی بینم دگر همصحبتم را
«فریدون» رفته و آیینه تار است
فریدون مشیری، دلاویزترین، نشر چشمه، 1384، ص 26-29.
