دامون

شما

به مرگ من ایمان داشتید

غافل که من

زاده ی خاکسترم.

(بهنام.ر)

پ.ن: چهارسالگی، با دو روز تاخیر و کم بودن در یک سال اخیر.

زخم های ما همراهمان رشد می کنند، بزرگ می شوند، حتی گل می‌کنند گاهی و بعضی اوقات درد می‌دهند. اما بودنشان خوب است. یک بودن با درد اما مفید. اینکه بدانیم آدمیم.

پ.ن: عکس بی ربط

وقتی زندگی به خواب رفته/ خرناس ما هم بیدارش نمی کند!

پ.ن: کسی که به "هه" اعتقاد دارد!

به سکوت فردا باید امید داشت؟!

نشسته‌ایم بر لب پنجره، چشم دوخته‌ایم به آمدن صبح، صبحی که یک چیز با خود دارد: امید و "امید چیز خطرناکی‌ست"¹. می‌تواند هم تو را از لب پنجره به کف زمین برساند هم به بام خانه.

1- مورگان فریمنِ "رستگاری در شاوشنگ" می گوید این را.

خواستم بنویسم، که زلزله لرازندمان. خواستم از خیلی چیزها بنویسم اما پخش شدند و شاید هم گم.

خواستم از "به روایت یک شاهد عینی" بنویسم و از تاثیرگذاریش و چند عکس به خصوصش، مانند آنجا که خالق آثار، فرزند شریعتی را در صحنه و عکس روایت مرگ وی در آغوش گرفته . از سوال جالب سوسن شریعتی که: » این که حالا ما از تصویر کردن مرگ شخصیت های بزرگی که هرکدام قسمتی از تاریخ ایران را رقم زدند آن هم به این شکل- یعنی کالای لوکس نمایشگاهی-  چه قصدی داریم؟» بنویسم،  از بدیع بودن یک کار و هنر در جامعه‌ی حال خودمان بنویسم که چطور بعضی از ما وقتی از چرایی کار خبر نداریم زود جبهه گرفته و به خیال می پنداریم این عکس ها تقلبی یا فوتوشاپی! هستند. ننوشتم ، درست نمی دانم چرا!

خواستم از نزدیک یکسال با من بودن آهنگ "شال"  گروه The Ways بنویسم که چرا یکسال مرا با خود کشیده، ننوشتم، شاید چون خواندم که این گروه شاید دیگر نباشد و از هم بپاشد!

خواستم از ...

دیگر یادم نمی آید چی بودند، اگر این ترافیک ذهنی گذاشت می نویسمشان.

پ.ن: اما عکس روایت مرگ شریعتی و فرخی یزدی وشهید ثالث، من را گرفت و شاید هم بغض بود. نمی دانم!

ب.ن: عکس بی ربط