دامون

وقتی تکست‌نویسی نام شعر می‌گیرد(نقطه)

بیراه نیست اگر بگوییم که مردم مجبوراند عکس بگیرند: تا از طریق دیدن، دست به تجربه بزنند. نتیجه آن‌که، تجربه کردن یعنی عکس گرفتن، و دیدن عکسی از یک واقعه‌ی عمومی، یعنی شرکت داشتن در آن. زمانی مالارمه، منطقی ‌ترین زیبایی‌شناس قرن نوزده، معتقد بود که وجود همه چیز در جهان برای آن است که روزی در کتاب بیاید. امروز وجود همه‌چیز برای آن است که روزی در عکس بیاید.

درباره‌ی عکاسی/ سوزان سانتاگ/ ترجمه نگین شیدوش/ نشر حرفه نویسنده

صد البته آئین همرنگ جماعت شدن که نمی‌گوید من طرفدار همرنگ جماعت شدنم. گرچه باطن کار این است که خودمان را بدهیم دست باد، حالا هر طرف که می‌رود. اما پیشخوان کار این است که نشان دهد ما «مدرن» هستیم، حالا می‌خواهد علوم انسانی باشد یا هنر یا سیاست. اما زیر کار همان است: هرچیز که مد است خوب است. نشانش هم اینکه دیده‌اید بعضی از این جماعت روشنفکر چه جور از یک مد به مد دیگر می‌پرند، چون مهم این است که پیشرو باشد. فرقه آوانگاردیسم دو چیز را به هم گره زده است: واقعیت همرنگ جماعت بودن، یعنی زحمتِ تحقیق و انتخاب درست را از سر خود کم کردن، و هم البته ظاهر ِ ذهن باز و ترقی خواه داشتن. آوانگاری‌شان از غایت ترقی خواهی نیست؛ جامه‌ای بر سر صد عیب نهان است.

ریمون بودن/ ترجمه مرتضی مردیها/ دوماهنامه اندیشه پویا/ شماره 1