دامون

در نقد این رمان رئال، به نقد ساخت های مهم شخصیت پردازی و پی رنگ(پلات) پرداخته می شود. شخصیت که در داستان کوتاه مجال زیادی به پرداخت به آن نیست در رمان می تواند زندگی کند و اکثر جنبه های شخصیت عمق پیدا کنند. در رمان مذکور، به غیر از شخصیت فرنگیس و تا حدی ژاله باقی شخضیت ها به عمق نمی روند و تعدادی از آنها تنها کارکردی برای تاریخ نگاری دارند و شخضیت هایی مانند رنگین و ابول از دست می روند. البته قرار به پرداخت به شخصیت های فرعی در حد شخصیت اول و دوم رمان نیست اما آنها هم باید تصویر واضح تری داشته باشند. در رمانی که تک روای ست و رخدادها و پرداخت شخصیت را از دریچه نگاه او می بینیم نویسنده کاری سخت تری دارد، در "من از گورانی ها می ترسم" تعدادی از شخصیت ها از قلم نویسنده و دید راوی می افتند.

پلات در رمانی که فرمالیستی نیست کارکردی پررنگ تر خواهد داشت. تا دو سوم رمان با چرایی رخدادها آشنا می شویم و تعلیق متوسطی هم همراه آن ما را به پیش می برد. علت و معلول ها مناسب در پی هم می آیند اما ناگهان در یک سوم انتهایی نویسنده دست به حذف یکی از شخصیت های به نسبت محوری رمان می زند و کششی ایجاد می کند تا خواننده را تا انتها با خود همراه کند. مرگی که بر شخصیت های دیگر رمان تاثیری جز غم و اندوه که آن هم گذرا است نمی گذارد و برای فرنگیس علاوه بر غم اگرچه به نظر باعث می شود او از بی عملی و رخوت خارج شود اما علت اصلی این تحول مخفی می ماند. آیا بیماری ابول عامل محرک قوی تری برای او نبوده است؟

دو نکته دیگر اینکه، خشونت جنسی که در جوانی فرنگیس از سوی بهرام بر او رفته است و موضوعی بدیع و چالشی ست در رمان مسکوت می ماند. نکته ی کوچک دیگر اینکه بعضی از شخصیت ها در قسمت هایی از رمان برای چند صفحه و مدت زمانی محو می شدند مانند شخصیت ابول، شخصیتی که همانطور گفته شد می توانست پررنگ تر باشد.

نشر چشمه