دامون

عدم رعایت اصول حرفه‌ای از سوی نشریه‌ای که مدعی سابقه و حرفه‌ای بودن در استان کرمان است جای تامل دارد. در تاریخ چهارم آذر نشست تخصصی نقد رمان "تاریک ماه" به کوشش "کانون داستان نویسان کرمان" و اداره کل امور فرهنگی دانشگاه باهنر برگزار شد. هفته نامه‌ی استقامت در شماره‌ی 507 خود مورخ 7 آذر خبر این جلسه را درج کرد. خبری که در عنوان "اداره امور فرهنگی دانشگاه باهنر" را به تنهایی برگزار کننده‌ی جلسه دانسته و در حرکتی غیرحرفه‌ای تر عکس جلسه را برش داده و بدون درج نام عکاس به چاپ رسانده. نخست آنکه می‌توان به راحتی گفت که اکثر کارهای لازم برای برگزاری جلسه بر عهده ی کانون داستان‌نویسان بوده است. دوم آنکه برش عکس و درج آن بدون اجازه از عکاس در شان این نشریه نبوده است.

گزارشی از جلسه‌ی نقد در روزنامه‌ی فرهیختگان

این واقعیت که عکاسان تراز اول دیگر تمایلی ندارند که بر سر هنر بودن یا نبودن عکاسی بحث و جدل کنند، و فقط ادعا می کنند کارشان درگیر هنر نیست، به خوبی نشان می دهد که آنها آن مفهوم از هنر را که توسط سلطه مدرنیسم رواج پیدا کرد، تاچه حد بدیهی می دانند: هرچه یک هنر بهتر باشد، براندازی اهداف سنتی هنر از جانب آن قوی تر است. ذائقه مدرنیستی هم از این فعالیت بی ادعا که تقریبا برخلاف میل خودش به عنوان یک هنر والا مصرف می شود، با آغوش باز استقبال کرده است.

...

مهم تر از مساله هنر بودن یا نبودن عکاسی، این مساله است که عکاسی منادی (و خالق) جاه طلبی های تازه ای برای دیگر هنرها شده است. عکاسی سرمشق اصلی همان کاری است که امروزه هنرهای والای مدرنیستی و هنرهای تجاری در پیش گرفته اند: استحاله هنر به فراهنر یا رسانه.

درباره ی عکاسی/سوزان سانتاگ/ترجمه نگین شیدوش/حرفه نویسنده

پ.ن: چهارسالگی، با دو روز تاخیر و کم بودن در یک سال اخیر.

زخم های ما همراهمان رشد می کنند، بزرگ می شوند، حتی گل می‌کنند گاهی و بعضی اوقات درد می‌دهند. اما بودنشان خوب است. یک بودن با درد اما مفید. اینکه بدانیم آدمیم.

پ.ن: عکس بی ربط

استانبول

دور که می‌شود!

...

ارم، شیراز