دامون

آنچه جامعه را از بین می‌برد¹

نئولیبرالیسم؛ خالق تنهایی

جرج مانبیوت (فعال سیاسی و محیط‌زیست)

برگردان به فارسی: بهنام رضائی زاده²

 همه‌گیری بیماری‌های روانی، فکر و بدن میلیون‌ها انسان‌ها را درنوردیده است. وقت آن است که بپرسیم به کجا می‌رویم و چرا.

چه مجازاتی می‌تواند برای یک سیستم بزرگ‌تر از همه‌گیری بیماری روانی باشد؟ در حال حاضر طاعونِ اضطراب، پریشانی، افسردگی، جامعه هراسی، اختلال اشتها، خودآزاری و تنهایی مردم را در سراسر جهان در معرض حمله قرار داده است. آخرین ارقام فاجعه‌بار برای سلامت روان کودکان در انگلستان، بحرانی جهانی را نشان می‌دهد.

دلایل زیادی برای این درد وجود دارد، اما به نظر من، علت اصلی در همه‌جا یکسان است؛ انسان‌ها -این پستانداران فرااجتماعی- که مغز آن‌ها برای پاسخ به یکدیگر سیم‌کشی شده، در حال از هم جدا شدن هستند. در این میان تغییرات اقتصادی و تکنولوژی نقش مهمی ایفا می‌کنند، همان‌طور که گاهی مواقع ایدئولوژی هم نقش دارد. اگرچه نیک‌بختی ما با زندگی دیگران پیوند جدایی‌ناپذیری دارد؛ اما همواره به ما گفته می‌شود که ما از طریق سود شخصی، رقابت و فردگرایی مفرط کامیاب خواهیم شد.

در بریتانیا، مردمانی که زندگی خود را در چهار ضلع -مدرسه، کالج، میخانه و پارلمان- صرف کرده‌اند ما را به ایستادن بر روی پای خود ترغیب می‌کنند. سیستم آموزشی سال‌به‌سال وحشیانه‌تر رقابتی می‌شود. استخدام به یک مبارزه تا پای جان تبدیل شده و برای افراد از جان‌گذشته‌ مشاغل معدودی فراهم است. ناظران امروزی علت فقر را شرایط اقتصادی می‌دانند از طرف دیگر مسابقات بی‌پایان تلویزیونی آرزوهای غیرممکن را به‌عنوان فرصت‌های واقعی می‌پرورانند.