تمامی زندگی آدمی نیاز به خانه تکانی دارد. شاید این تکان سالها زمان ببرد اما روزی، شبی رخ خواهد داد. داستانی را تمام کنی، شعری را بیخیال شوی، آدمی را به خاطرات دور بفرستی. خواهد شد. روزی اتفاق خواهد افتاد. اما فرادی آن روز دیگر همه چیز طبق انتظارت مرتب شده است. این امر تا زمان مرگ (از هر نوعش) ادامه خواهد داشت.
دامون
وب شخصی
شما
به مرگ من ایمان داشتید
غافل که من
زاده ی خاکسترم.
(بهنام.ر)
پ.ن: چهارسالگی، با دو روز تاخیر و کم بودن در یک سال اخیر.
زخم های ما همراهمان رشد می کنند، بزرگ می شوند، حتی گل می‌کنند گاهی و بعضی اوقات درد می‌دهند. اما بودنشان خوب است. یک بودن با درد اما مفید. اینکه بدانیم آدمیم.
پ.ن: عکس بی ربط
وقتی زندگی به خواب رفته/ خرناس ما هم بیدارش نمی کند!
پ.ن: کسی که به "هه" اعتقاد دارد!
نشسته‌ایم بر لب پنجره، چشم دوخته‌ایم به آمدن صبح، صبحی که یک چیز با خود دارد: امید و "امید چیز خطرناکی‌ست"1. می‌تواند هم تو را از لب پنجره به کف زمین برساند هم به بام خانه.
1- مورگان فریمنِ "رستگاری در شاوشنگ" می گوید این را.